ROZDZIAŁ TRZECI♥

Stałam tak wryta około dziesięć minut, byłam w szoku... na pierwszej stronie, było napisane, że Britney Spears ogoliła głowę na łyso. Jak ona mogła to zrobić drugi raz?- pomyślałam, ruszając w kierunku domu. Nadal trzymałam gazetę przed sobą, oglądając zdjęcie.

-Przepraszam- powiedziałam wpadając na nieznajomą postać.

-Nic się nie stało, to ja przepraszam, jestem już zmęczony i nie widzę jak chodzę- powiedział chłopak.

-Ja też miałam ciężki dzień-oznajmiłam spuszczając głowę

Minęliśmy siebie i każdy poszedł wzdłuż innej alejki. To było on- pomyślałam. To właściciel tych samych czekoladowych oczu, które widziałam dzisiaj rano, leżąc na chodniku. Pewna siebie zawróciłam, zaczęłam biec w kierunku alejki, którą podążał chłopak.

-Co ty sobie, myślisz? Że możesz potrącać każdego a potem uciekać?-wykrzyczałam w jego plecy, popychając go z całej siły. Chłopak się przewrócił, kaptur i czapka spadły mu z z głowy. Ogolona Britney to pikuś z tym co właśnie zobaczyłam. Patrzyłam na leżącego Justina Bieber'a. To on potrącił mnie autem- wołałam w myślach.

-Aaaauuuu, moje plecy. Ale ty masz siły- powiedział wstając obolały.

-To jakiś prezent na urodziny czy coś? Jesteśmy w 'mamy cię'?Ktoś zaraz wyskoczy z krzaków z kamerą?-Otworzyłam oczy i usta tak szeroko jak się tylko dało.

-Przepraszam, że dzisiaj uciekłem ale bałem się, że ktoś nam zrobi zdjęcie i wylądujemy w gazecie. Wszystkiego Najlepszego, to raczej nie są najlepsze urodziny w historii- tłumaczył się

-Myślisz, że jak jesteś sławny to wszystko ujdzie Ci na sucho?zachowałeś się jak dupek i myślałeś tylko o sobie i o swojej sławie,a jakby mi się coś stało?-krzyczałam. W sumie z drugiej strony  miał rację, rozgłos dla mnie też nie byłby dobry .

-Usiądziesz? Chciałem z Tobą porozmawiać, wszystko Ci wyjaśnić, może jeszcze sprawie, że te urodziny staną się lepsze- powiedział wskazując ławkę obok nas.

-Dobra masz pięć minut, mam nadzieje, że z ławki mnie nie zrzucisz, jestem już dość poturbowana.

Justin tłumaczył się i przepraszał mnie cały czas. W końcu przyjęłam przeprosiny. Tłumaczył mi, że ma tutaj nie daleko domek, o którym nikt nie wie, prosił mnie o dyskrecję. Siedzieliśmy na ławce, dużo rozmawialiśmy, ale nie o swoich problemach raczej o otoczeniu . Było już parę minut po 00:00 a moje urodziny dobiegły końca. Justin odprowadził mnie kawałek i poszedł w swoją stronę. W dalszym ciągu byłam w szoku. Ten dzień był najdziwniejszym ale zarazem najlepszym w moim życiu.

***

W domu dziewczyny czekały na mnie z tortem urodzinowym. Po złożeniu życzeń i paru kieliszkach szampana, leżałyśmy nieruchomo na kanapie.

-Jak było na spacerze- przerwała cisze Mandy.

-Nic ciekawego się nie wydarzyło, las, ławki, aleja i ja.-skłamałam. Miałyśmy dość na głowie. Nawet nie wiedziałam czy mi uwierzą .

***

Następnego ranka było spokojnie. Po śniadaniu usiadłyśmy na obmyślaniu planu.

-Co zrobisz?-zapytała Van

-Nie wiem, muszę się dostać do mojego domu, trochę poszperać, myślę, że mój ojczym maczał w tym palce.-odpowiedziałam podniecona.

-Jak to zrobimy?-zapytała Mandy.

Wzięłam słuchawkę do ręki, zadzwoniłam do pracy mojej mamy i dowiedziałam się, że wyjechała w delegację na dwa tygodnie. Teraz tylko dowiedzieć się w jakich godzinach pracuję John-mój ojczym, ale z tym nie było problemu.

***

John zawsze wydawał mi się podejrzany ale matka nie chciała mnie słuchać. Po prostu źle mu z oczu patrzyło. Był to człowiek interesu, całymi dniami siedział w biurze albo jeździł w te swoje delegację. Przy nim mama też zaczęła więcej pracować i wyjeżdżać. John i Lilly pobrali się rok temu. John udawał miłego ale wiedziałam, że coś się za tym kryje tak jak teraz wiem, że on ma coś wspólnego z całą tą sprawą z psychiatrykiem.

***

-Widzisz coś?-zapytałam Van, która czatowała przy lornetce, obserwując mój rodzinny dom w LA.

-Właśnie wychodzi, czekajcie, możemy iść- szepnęła Van chowając lornetkę do torby.

Weszłyśmy do domu, a ja się zastanawiałam czy już wszyscy się zorientowali, że uciekłyśmy i czy ojczym już wie. Musiałyśmy działać szybko. Weszłam do swojego pokoju zabrałam parę rzeczy ale tak, żeby nie było widać, że tu byłam. Drzwi od gabinetu ojczyma były zamknięte.

-ZAMKNIĘTE – krzyknęłam jakbym myślała, że to sprawi, że się otowrzą- tam na pewno są odpowiedzi do moich pytań!

-Zdobędziemy klucz, nie martw się- przytuliła mnie Mandy.

W Mandy cudowne było to, że w przeciwieństwie do Van była wielką optymistką, nie było dla niej rzeczy niemożliwych. Była w stanie zdobyć wszystko i odkryć każda prawdę.

-Coś mam-powiedziała Van

-Co to?-zapytała Mandy

-To jest termin spotkania z dyrektorem Perkins'em. Dzisiaj o 16:30 w Middlebowl.-oznajmiłam.

-Gdzie to jest?-zapytała Van

-Ja wiem, chodźcie, mamy mało czasu.-zakończyłam.

***

Pod domem w Royal zadzwonił telefon.

-Halo?-zapytałam

-Cześć to ja Justin, miałabyś może ochotę spotkać się na kawę o 16:30? Akurat mam wolne, później nagrywam płytę. Chciałem Ci wszystko wynagrodzić.

Odeszłam od dziewczyn, żeby się nie słyszały co mówię.

-Kurde.. Bardzo chętnie ale mam inne plany..może innym razem- odpowiedziałam. Było mi głupio. Chciałam się z nim spotkać, wczoraj tak dobrze nam się rozmawiało ale musiałam śledzić mojego ojczyma.

-Ok nie ma spawy pa.-uciął moje przemyślenia

-Przepraszam, Pa.-powiedziałam już do pustej słuchawki.

OCZAMI JUSTINA:

Po co ja się tak wygłupiłem? Po pierwsze potraciłem ja autem, po drugie wpadłem na nią w parku, dlaczego miałaby chcieć się ze mną spotkać? .

-Haloo?Jednak się zdecydowałaś?-powiedziałem z uśmiechem na twarzy do słuchawki telefonu, który właśnie zadzwonił.

-Coo? Halo Justin tu John, ona uciekła...- oznajmił. Przeszedł mnie dreszcz, a uśmiech znikł z twarzy...

OCZAMI ALICE:

Dziewczyny ruszajcie się musimy jeszcze tam dojechać a jest już późno- powiedziałam

-Idziemy już-oznajmiły, wsiadając do auta.

Middlebowl był niedaleko. Był to średniej wielkości bar, pełno było w nim ozdób i parawanów, dlatego z łatwością ukryłyśmy się w środku czekając na Johna i Dr. Perkinsa.

-O idzie John..-powiedziałam

-I ten oblech Perkins-urwała mi Mandy

Siedziałyśmy cicho wsłuchując się w to co mówią.

-Co zrobisz z tym, że Alice uciekła?-zapytał się John

-Obiecuję ją znaleźć, moi ludzie już jej szukają, daleko na pewno nie wyjechała, nie miałaby za co.-skomentował Perkins

-Lepiej Ci radzę, znajdź ją, nie za to Ci płacę grube tysiące.-powiedział John

-Nie ty mi płacisz tylko Justin-Odpowiedział ironicznie Perkins.

-Dla Ciebie to jest śmieszne? To moja zasługa, że w ogóle masz tę kasę więc bierz dupę w kroki i znajdź Alice. Przypominam Ci, że jak pozna prawdę to wszystko stracimy. Ty i ja pójdziemy na dno.-tymi słowami John zakończył rozmowę i wyszedł, Perkins zrobił to samo.

Siedziałyśmy w bezruchu z otwartymi buziami i wytrzeszczonymi oczami..

_______________________________________________________

Wiem, że trochę szybko dodaje, ale miałam już gotowy i nie mogłam się powstrzymać:)

Średnio podoba mi się ten rozdział, no ale trudno.

Czytasz=komentujesz.

Nowy rozdział za 10komentarzy <3

Dziękuję wszystkim, którzy czytają i komentują. Love u

Ps jeżeli pojawi się białe tło, to przepraszam, bo nie wiem co zrobić, żeby tak nie było ;c

xoxo

♥ℒℴѵℯ