ROZDZIAŁ DZIESIĄTY♥

*Na wstępie chciałam was prosić o jedną rzecz. Jeżeli czytacie tego bloga to proszę zostawcie komentarz z opinią. To dla mnie bardzo ważne, ponieważ wtedy wiem, że ktoś to czyta i mam dla kogo pisać. Dziękuję.*

_______________________________________________________

OCZAMI JUSTINA:

Obudziłem się na plaży obok Cece. Siedzieliśmy całą noc popijając szampana i myśląc nad życiem. Nie mogłem spać cały czas myśląc o Alice ale zmęczenie wzięło górę. Cały z piasku pobiegłem do oceanu trochę otrzeźwieć. Wracając na brzeg zauważyłem, że Cece już się obudziła. Pomogłem jej wstać i zaproponowałem, że ją odwiozę, ponieważ nie była jeszcze trzeźwa.

-Trzymaj, zaraz cię dogonię-powiedziałem rzucając pęk kluczy.

-Ok tylko szybko, głowa mi pęka- powiedziała wsiadając do auta.

Pobiegłem na plażę patrząc na 'ruiny' wczorajszej nie udanej kolacji. Wiatr przywiał do moich stóp tę sama niebieska kopertę, która zrujnowała mi wczoraj życie. W zasadzie to nie koperty wina, ale słów Alice, które były zawarte w liście. Jeszcze raz przeczytałem go na głos, cicho i spokojnie.

-Czemu mnie całowałaś, skoro to nic dla Ciebie nie znaczyło?-szeptałem do siebie-Dla mnie było to coś ważnego, tego się nie zapomina.-mówiłem dalej.

-Idziesz?-Cece przerwała moje rozmyślania.

-Idę-krzyknąłem rzucając list za siebie.

Szybował on w porannym wietrze a moje złamane serce nie czuło się wcale lepiej.

***

-Justin-powiedziała Cece zaniepokojonym tonem

-Tak, co się stało?-zapytałem

-Nie mam kluczy do domu, moja mama wyjechała na weekend-powiedziała

-Możesz zostać u mnie przez weekend mam duże mieszkanie-zaproponowałem.

-Nie chce się narzucać-oznajmiła

-Daj spokój, to nie jest problem-wyjaśniłem Cece,która skinęła głową i obróciła się do szyby z uśmiechem na ustach.

Jechaliśmy całą drogę w milczeniu. Muszę przestać myśleć o Alice, ona tego chce więc zrobię to dla niej. Może miała ważny powód by wyjechać. A co jeżeli coś jej się stało?

-Nieee przecież powiedziałaby mi-nieumyślnie powiedziałem na głos.

-Kto?Co by ci powiedział?-zapytała Cece zdziwiona

-Nic, nic-urwałem rozmowę.

Nie mogłem jechać do Royal za dużo wspomnień z tego miejsca. Wybrałem podróż do domu w LA.Royal kojarzy mi się z nią. Z tą jedyną.

***

-Cześć mamo-powiedziałem całując ją w policzek.

-No Justin w końcu jesteś, gdzie byłeś całą noc?-zapytała zaniepokojona.

-Dzień Dobry-powiedziała Cece

-Aaaa już wiem-Pattie uśmiechnęła się z troską.

-Mamo to jest Cece moja znaj..-próbowałem powiedzieć

-Przyjaciółka- przerwała mi Cece

-Tak przyjaciółka- wymusiłem uśmiech.-Cece zostanie u nas na weekend, ponieważ nie ma kluczy do domu a jej mama wyjechała na weekend dobrze?-zapytałem

-Oczywiście, rozgość się. Justin pokaż przyjaciółcę pokój gościnny-rozkazała Pattie

-Chodź za mną- powiedziałem wchodząc na schody.-To jest twój pokój-Wskazałem brązowe drzwi.

-Justin ja naprawdę nie chcę się narzucać-powiedziała spoglądając mi głęboko w oczy.

W jej oczach coś było. Coś dziwnego. Nie tak jak w oczach Alice, w których była prawda i zrozumienie. W oczach Cece był strach i coś jeszcze, tylko co?

***

-Tiiryyryryy-zadzwonił telefon Cece

-Halo?-usłyszałem jej głos

-Tak będę daj mi pół godziny, wszystko wg planu, o nic się nie martw. Nie dowie się.-zakończyła rozmowę.

-Coś się stało?-zapytałem

-Muszę pójść w jedno miejsce niedługo będę.-oznajmiła chwytając pospiesznie za torebkę, z której wypadł pęk kluczy.

Popatrzyłem pytająco na Cece, która lekko się zmieszała.

-Ooo klucze, myślałam, że ich nie zabrałam- powiedziała lekko się czerwieniąc.

Nie wiem czemu ale wydawała mi się nieszczera. Ręce jej drżały, była cała zdenerwowana.

-Podwieźć Cię?-zapytałem grzecznie.

-Nie nie trzeba, dziękuję za wszystko. Spotkamy się jeszcze?-zapytała w biegu.

-Jasne- rzuciłem bez emocji do oddalającej się postaci.

-To było dziwne-pomyślałem.

***

OCZAMI MANDY:

-Van miałaś jakieś wieści od Alice?-zapytałam zaciekawiona.

-Właśnie nie, martwię się-odpowiedziała

-Jak mogła tak postąpić? Przecież byłyśmy najlepszymi przyjaciółkami.-powiedziałam smutno.

Odkąd Cece zajęła nasze miejsce w sercu Alice nie umiałyśmy znaleźć sobie miejsca. Idealnie się uzupełniałyśmy, co poszło źle? Wiem, że to tandetne ale myślałam, że zawsze będziemy się przyjaźnić. Bardzo mi jej brakowało. Teraz mieszkałyśmy z Van w LA. Wynajęłyśmy małe mieszkanko ale bardzo przytulne. Miałyśmy dwa pokoje, kuchnię i łazienkę. Fundusze szybko się kończyły więc musiałam dbać o nowe. Nikt nie pytał jak to robię i skąd je mam. W sumie odpowiadało mi to.

-Mandy nie zadręczaj się tak to nie nasza wina-pocieszała mnie Van

-Ciekawe czy Alice rozwiązała zagadkę i czy Cece jej pomaga.-zaciekawiłam się

-Ta Cece jest podejrzana. Zjawia się nagle i wywraca nasz świat do góry nogami.-powiedziała przymrużając oczy ze złości.

-Patrz to John-powiedziałam chwytając przyjaciółkę za ubranie i popychając ją za róg

-Z kim on idzie?-zapytała Van

-O nie-wyszeptałam zrezygnowana-Tylko nie to.

***

OCZAMI ALICE:

Siedziałam na łóżku, usłyszałam jak ktoś otwiera drzwi. Tak to była kolejna dawka nieznanych mi leków.

-Mam nadzieje, że dzisiaj nie zrobisz scen-zaśmiał mi się w twarz dyrektor ośrodka.

-Wyciągnęłam rękę po kubeczek z tabletkami biorąc je do buzi.

-Po co mnie tu trzymacie?-krzyczałam mu w twarz

-Im mniej wiesz tym lepiej śpisz, nie słyszałaś o tym?-rzucił wychodząc z pokoju.

Pobiegłam do łazienki wypluwając tabletki na rękę. Opakowałam je w papier i schowałam do kieszeni.

-To się nie dzieje na prawdę-powtarzałam wypowiadając te słowa w ścianę nad umywalką gdzie zwykle znajduje się lustro ale nie tutaj- tutaj nic nie było takie jak wszędzie.

***

OCZAMI MANDY:

-Słyszysz co mówią?-zapytałam Van

-Nie bardzo samochody zagłuszają rozmowę-odpowiedziała mi Van

-Muszę iść, a ty trzymaj się planu-powiedział John do Cece wsiadając do auta i pospiesznie odjeżdżając.

***

OCZAMI ALICE:

Siedziałam na twardej desce owleczonej białym prześcieradłem, niektórzy mówią na to łóżko ale po bliższym poznaniu pozostaje rozczarowanie.

-Uspokój się, upewniam się tylko,że ona tu jest, za dużo węszyła- z trudem rozpoznałam głos Johna.

Podeszłam cicho pod drzwi wbijając w nie swoje ciekawe ucho.

-Jest tutaj zamknięta, nie wydostanie się, nie za to mi płacicie powtarzałem ci już sto razy-oburzył się Perkins.

-Dobrze, że Justin Bieber wymyślił takie rozwiązanie.-powiedział John

-Złoty dzieciak- zaśmiali się obaj ale nie tak jak dziecko, któremu udało się wspiąć na kanapę, ale jakby dwóm łajdakom udało się dopiąć swego.

-Justin?Justin?mój Justin?-powtarzałam.-Nie mogę w to uwierzyć, a ja mu zaufałam-opadłam na zimną podłogę chowając twarz w dłoniach. Nie mam już dla kogo walczyć.

-Jak on mógł mnie zdradzić?-Pytałam sama siebie przez łzy,-Co ja mu zrobiłam?-krzyczałam w myślach. Justin mnie podpuszczał, wcale mu na mnie nie zależało. Byłam rozdarta. Brakowało mi Mandy i Van. One wiedziałyby co robić.

Przed następną porcją tabletek zbytnio się nie opierałam. Byłam nieobecna. Moje oczy gdzieś błądziły a łzy cały czas płynęły z moich oczu. Policzka piekły mnie od pocierania, w głowie pustka nawet nie kuło mnie już w sercu...

***

OCZAMI MANDY:

-Musimy powiedzieć Alice-rozkazałam

-Jesteś tego pewna, że nas posłucha?Nie chciała, żebyśmy się wtrącały-powiedziała Van

-Czy ona tego chce czy nie jest naszą przyjaciółką. Ona może myśleć inaczej ale w końcu się opamięta i wtedy będziemy przy niej-powiedziałam spokojnie do Van, która pokiwała tylko głową.

Szłyśmy niedaleko centrum. Naszym celem było złapanie busa do Royal.

-Van Patrz tam jest Justin Bieeeeeeeeeeeebeeeeeer-krzyczałam Van do ucha

-Ciszej Mandy. A tak a propos od kiedy jesteś fanką Justina? Nic nie mówiłaś-uspakajała mnie Van

-Myślałam, że będziesz się śmiała-powiedziałam spuszczając głowę

-Jak mogłaś tak pomyśleć, przecież cię kocham, jesteś moją przyjaciółką a skoro ty go kochasz to ja to szanuje.-powiedziała tuląc się do mnie.

-Juuustiiinnn-krzyczałam dalej.

-Zamiast krzyczeć może podejdziesz?-zaproponowała

-Justin Justin Kocham cię, mogę zrobić z Tobą zdjęcie?-Krzyczałam chłopakowi w twarz.

-Jasne-ustawił się a Van zrobiła zdjęcie.

-Podpiszesz mi się na ręce?-zapytałam

-Dla kogo?-zapytał

-Dla Mandy.-Powiedziałam unosząc rękę.-Patrz Van będę miała autograf.

-Suuper.-zadrwiła Van-Szybko bo ucieknie nam autobus do Royal-pospieszała mnie

-Ej Alice by się cieszyła ze mną-powiedziałam robiąc minę szczeniaczka.

-Czekaj, czekaj powiedziałaś Alice- Czekoladowe oczy oderwały się od śledzenia liter na mojej ręce i patrzyły na mnie. Dostrzegłam iskierkę

-Tak, to nasza przyjaciółka, jedziemy do niej-powiedziałam zdziwiona

-To wy wiecie gdzie ona jest?-zapytał Justin a w jego oczach pojawiła się nadzieja.

Spojrzałyśmy na siebie zdziwione.

_____________________________________________________

Dziękuję, że czytacie i komentujecie. Zachęcam do obserwowania bloga. Jeżeli ktoś chce być powiadamiany o nowych rozdziałach a jeszcze tego nie robię to zostawcie twittera, e-mail albo gg ♥

Jak pewnie zauważyliście pojawiły się reakcję pod każdym rozdziałem, możecie tez kliknąć.Trochę się męczyłam nad tym rozdziałem.

Love U ♥